Ahval News-ը մեջբերում է Եգիպտոսի Ahram-ից, որ գրել է՝ Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի՝ շուրջբոլորը կոնֆլիկտներին վերջին տասնամյակում միջամտելու ռազմավարության վերջին փազլը Հայաստանի ու Ադրբեջանի միջև կոնֆլիկտի վերսկսումն է Լեռնային Ղարաբաղի վերահսկողության համար:

Թեհրանը մեծ ուշադրություն է դարձրել ու դարձնում Արաքսից հյուսիս ծավալվող իրադարձություններին՝ լինելով աշխարհում միակ պետությունը, որ սահմաններ ունի ղարաբաղյան կոնֆլիկտի երեք կողմերի՝ Հայաստանի, Ադրբեջանի ու Լեռնային Ղարաբաղի հետ:

Հոկտեմբերի 9-ի լույս 10-ի գիշերը պատերազմող հայերն արթուն էին՝ անկախ իրենց աշխարհագրական դիրքից: Մոսկվայում բանակցում էին Հայաստանի և Ադրբեջանի ԱԳ նախարարները՝ ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովի միջնորդությամբ ու մասնակցությամբ:

Անցած երկու շաբաթներին պատերազմն Արցախում լայնորեն լուսաբանվում էր միջազգային լրատվամիջոցներում: Ինքնին հասկանալի է, որ յուրաքանչյուր երկիր հիմնականում իր գերակայություններով էր անդարադառնում պատերազմին:

Փաստորեն ադրբեջանական բանակը ունի նաև աշխարհի «ամենահզոր» հակահրթիռային համակարգը։ Մանկապարտեզի մուլտերը ադրբեջանի հասարակության համար շարունակվում են՝ ֆեյսբուքում գրել է Արծրուն Հովհաննսիյանը։

Ադրբեջանի հարձակմանը Անկարայի աջակցությունը ակնհայտ ցույց է տալիս՝ ինչպես միջին տերությունը կարող է զսպել ռուս և ամերիկացի ծանրքաշայիններին՝ գրում է Ալեն Ֆրաշոնը Le Monde-ում:

Լեռնային Ղարաբաղում կոնֆլիկտի կողմերը չեն բացառում հրադադարը՝ սկսած հոկտեմբերի 9-ից կամ 10-ից՝ հղում անելով Ֆրանսիայի նախագահի աշխատակազմին՝ հաղորդել է France-Presse-ը:

Թուրքիան վերստին հայտարարում է, թե ղարաբաղյան հակամարտության գոտում հրադադար հաստատելու՝ Միացյալ Նահանգների, Ռուսաստանի ու Ֆրանսիայի ջանքերը դատապարտված են, եթե պայմանավորվածությունները չեն երաշխավորում հայկական ուժերի դուրսբերումը։

2018-19-ից հենց Վրաս­տա­նում, չխո­սե­լով նրա աշ­խար­հագ­րա­կան հարևան­նե­րի մա­սին, տագ­նա­պով խո­սում են, որ թուր­քերն ար­դեն սկ­սել են վրա­ցա­կան տա­րածք­նե­րի օ­կու­պա­ցիան։ Նշենք միայն 2018-20 թթ. մի քա­նի վեր­լու­ծա­կան նյու­թե­րի վեր­նագ­րե­րը. 1) «Ա­ջա­րիա. թուր­քա­կան օ­կու­պա­ցիա, ո­րը ոչ ոք չի նկա­տել», 2) «Թբի­լի­սիում հայ­տա­րա­րել են, որ Թուր­քիան Վրաս­տա­նից ար­դեն փաս­տա­ցի «պո­կել» է Ա­ջա­րիան, 3) «Ին­չի՞ է հան­գեց­նում Թուր­քիա­յի կող­մից վրա­ցա­կան Ա­ջա­րիա­յի խա­ղաղ օ­կու­պա­ցիան» և այլն։

Այս օ­րե­րին շա­տերն են հարց­նում՝ ի՞նչ կա­ներ Վազ­գեն Սարգ­սյա­նը հի­մա: ՈՒ թվար­կում են ռազ­մա­կան գոր­ծո­ղու­թյուն­ներ, կո­չեր կամ հի­շում են նրա մա­հա­պարտ­նե­րի կոչն ու շր­ջա­դար­ձա­յին քայ­լե­րը: Ես հա­մոզ­ված եմ, որ Վազ­գեն Սարգ­սյա­նը հի­մա ո­չինչ չէր ա­նի: